Sakramenty

Chrzest jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego i początkiem wspólnoty z Jezusem Chrystusem, odrzuceniem zła i grzechu, bramą do wspólnoty Kościoła i drzwiami do Królestwa Bożego, gdzie wszyscy się spotkamy jako członkowie jednej, miłującej się rodziny. Chrzest nie jest żadnym rodzajem czarów, które zapewnią dziecku zdrowie czy powodzenie w życiu. Rodzice naturalni i chrzestni, jak również pozostała rodzina i cała wspólnota Kościoła ma ochrzczonemu pomagać przykładem, modlitwą i troską by dary otrzymane od Chrystusa na chrzcie rozwinęły się, dały owoce i uczyniły ochrzczonego prawdziwie szczęśliwym. Dar Chrztu, podobnie jak dar życia, otrzymane z rąk Boga, są ostateczne. Chrzest pozostawia w człowieku niezatarty ślad tak, że nic nie jest w mocy zmienić tego, że ochrzczony jest dzieckiem Bożym.

Sakrament jest znakiem dojrzałości chrześcijańskiej, to świadome wzmocnienie darami Ducha świętego osoby ochrzczonej i gotowej żyć według nauki Kościoła.

Eucharystia to Ciało i Krew naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy, w wieczór przed swoją Męką i Śmiercią ustanowił Eucharystię by na zawsze pozostać z tymi, których do końca umiłował. Podał im podczas Wieczerzy Chleb – Swoje Ciało i kielich Wina – Swoją Krew. Jezus polecił, by czyniono to na jego pamiątkę.

Sakrament Pokuty i Pojednania w Kościele to sakrament, w którym odpuszczane są grzechy popełnione po chrzcie. Przyjmując ten sakrament odpowiadamy Panu, który wzywa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Grzesząc, obrażamy Boga i odrzucamy Jego miłość, ranimy także swą własną godność powołanych do tego, by być dziećmi Bożymi. Przez grzech naruszone zostają dobra duchowe całego Kościoła. Kościół naucza, że tym, którzy przystępują do sakramentu pokuty i pojednania Bóg w swym miłosierdziu daruje te akty obrazy wobec Niego. W tym sakramencie pokutujący odzyskują jedność ze wspólnotą Kościoła, która naruszyli przez grzech, zaś Kościół swą miłością, przykładem i modlitwą wspiera ich nawrócenie.

Władzę odpuszczania grzechów Chrystus przekazał apostołom i ich następcom. Kościół w swej modlitwie i działaniu zawsze pozostaje znakiem i narzędziem odpuszczenia grzechów i pojednania. W imieniu Chrystusa grzechy mogą odpuszczać tylko księża, którzy od władz kościelnych uzyskali prawo udzielania rozgrzeszenia. Kto chce się pojednać z Bogiem i Kościołem, musi na spowiedzi wyznać wszystkie grzechy ciężkie, których dotychczas nie wyznał. By się do tego przygotować trzeba przeprowadzić uważny rachunek sumienia. Kościół zachęca jedna mocno do wyznania wszystkich grzechów, także lekkich. Osobiste wyznanie wszystkich grzechów podczas spowiedzi i uzyskane rozgrzeszenie są dla wiernych Kościoła katolickiego jedyną drogą pojednania się z Bogiem i Kościołem.

Sakrament małżeństwa to wzajemna przysięga kobiety i mężczyzny, złożona w obliczu Boga, w obecności świadków i wobec Kościoła. Małżonkowie przysięgają sobie dozgonną miłość, szacunek oraz wolę urodzenia i wychowania dzieci.

Małżeństwo, w którym kobieta i mężczyzna tworzą związek na całe życie, ma za cel dobro małżonków oraz zrodzenie i wychowanie potomstwa. Małżeństwo chrześcijańskie nosi szczególne cechy, które muszą być znane i bezwarunkowo akceptowane przez wstępujących w związek małżeński chrześcijan: jest jedno i nierozerwalne. Innymi słowy, związek małżeński zawiera się raz, a jego rozwiązanie nie jest w mocy żadnej ludzkiej władzy. Związek małżeński zatwierdza sam Bóg, zatem taki związek ludzi ochrzczonych nigdy nie może być rozwiązany: „A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela“ (Mt 19, 6). W małżeństwie mąż i żona są sobie równi, pozostają we wzajemnym oddaniu i służbie, mają otwartość na życie i gotowość do wspólnego wychowania dzieci.

Sakrament kapłaństwa udzielany jest apostołom samego Chrystusa, ich następcom i wybranym pomocnikom. To wyjątkowy znak i władza nadana tym, którym powierzone zostało posłannictwo kontynuowania w Kościele posługi samego Pana. Sakrament kapłaństwa jest trzystopniowy: istnieją święcenia diakonatu, kapłaństwa i sakra biskupia.

Sakrament namaszczenia chorych jest znakiem, w którym Kościół prosi Pana, by umocnił duszę i ciało ciężko chorego, by wspierał nie tylko chorego, ale też jego bliskich i opiekunów, pobudzał ich do zaufania woli Bożej, uświęcił cierpienie i przywrócił zdrowie choremu.